Αν η δύναμη της θέλησης αποτυπωνόταν σε πρόσωπα, ένα από αυτά θα ήταν σίγουρα του Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, επιτυχημένου δημοσιογράφου και συγγραφέα του βιβλίου «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα».
Στα 42 του χρόνια, έπειτα από βαρύ εγκεφαλικό, έπαθε γενική παράλυση.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, παρά να κουνά το αριστερό του βλέφαρο.
Ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με τον έξω κόσμο, όντας φυλακισμένος σ’ ένα σακατεμένο κορμί, καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, βλέποντας τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του.
Ένιωθε πώς βρισκόταν κλεισμένος σ’ ένα βαρύ, ατσάλινο σκάφανδρο βυθισμένος στις πιο σκοτεινές θάλασσες που τον κρατούσαν μακριά από την ίδια τη ζωή του.
Αποφάσισε να μετατρέψει την αδυναμία του σε δύναμη και να δείξει σε όλους πως όσο μένει υγιές έστω ένα μέρος του εαυτού μας, είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Χρειάστηκαν αμέτρητα βλεφαρίσματα και υπομονή από τον ίδιο και τη νεαρή λέκτορα που τον βοηθούσε δείχνοντας του τα γράμματα της αλφαβήτου ένα προς ένα, μέχρι να σταματήσει στο σωστό, για να γράψει αυτό το βιβλίο με τις δικές του λέξεις-πολύχρωμες πεταλούδες, που έβρισκαν τρόπο και ξεπηδούσαν από ένα βυθό ζοφερό και κρύο και σχημάτιζαν τις δικές του σκέψεις και τα δικά του συναισθήματα.
Τόσo μεγάλη ήταν η θέληση του να δηλώσει παρόν στον κόσμο που τόσο βίαια του στερήθηκε, ώστε δεν έχασε το κουράγιο του και κατάφερε να ολοκληρώσει το βιβλίο του.
Εσύ πόσες φορές έχεις θελήσει κάτι τόσο πολύ; Τόσο που να παλεύεις μέχρι να το επιτύχεις;
Και πόσες φορές έχασες το κουράγιο σου στα μισά;
Μήπως αυτές τις φορές δεν το επιθυμούσες όσο θα έπρεπε;
Να ξεκαθαρίσω φυσικά, ότι πρέπει να υπάρχει πρωτίστως η δυνατότητα να επιτύχεις κάτι και να είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις αν θα προσπαθήσεις ή όχι.
Σαφώς υπάρχουν καταστάσεις που δεν εξαρτώνται μόνο από το τι θέλουμε οι ίδιοι.
Ας επανέλθω στο θέμα μας.
Όταν θέλεις κάτι, μπορείς. Αυτό υποστηρίζουν όσοι πιστεύουν στη δύναμη της θέλησης.
Θυμήσου πόσα πράγματα ήθελες μικρός και ανέβαλες τελικά να κυνηγήσεις, πόσα όνειρα έμειναν όνειρα, γιατί δίστασες να προχωρήσεις.
Μεγάλωσες απότομα και ξέχασες να πάρεις τη βαλίτσα με τα πιο δυνατά «θέλω» σου.
Την άφησες στο πατρικό σου, μαζί με εκείνη τη θέληση που έσκιζε ουρανούς και καβαλούσε σύννεφα.
Τότε που κανένας δεν μπορούσε να σε πείσει, ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που είχες βάλει στο μυαλό σου.
Περιορίστηκες στο εφικτό, σ’ αυτό που πραγματοποιείται εύκολα.
Δεν διεκδίκησες το παραπάνω. Άκουσες τις σειρήνες της απαισιοδοξίας, ανθρώπους χωρίς όραμα, χωρίς θέληση.
Σε πείσανε πως τα όνειρα είναι για τους ονειροπόλους.
Και συνήθισες να ονειρεύεσαι στα κρυφά και φοβισμένα.
Γιατί, δεν γίνεται να μην ονειρεύεσαι. Κάθε φιλοδοξία ξεκινά από ένα όνειρο.
Πρέπει να φανταστείς πως θέλεις κάτι και μετά να βάλεις στόχο να το πραγματοποιήσεις.
Η δύναμη της θέλησης δεν είναι τίποτε άλλο από μια εσωτερική δύναμη που ανεξάρτητα από τις αντιστάσεις, εσωτερικές ή εξωτερικές, σε βοηθά να ξεπεράσεις την οκνηρία, την αναβλητικότητα, τις αρνητικές σκέψεις, ακόμη και τους πειρασμούς και να ολοκληρώσεις το στόχο σου.
Έχει μόνο μια προϋπόθεση: να θέλεις κάτι πάρα πολύ.
Κι όποτε χάνεις το κουράγιο σου, την αυτοκυριαρχία σου, την αυτοπεποίθηση σου -συμβαίνει σε όλους κάποια στιγμή- φέρε στο νου σου ανθρώπους σαν τον Μπομπί.
Ανθρώπους που κατάφεραν ό,τι οι περισσότεροι θεωρούσαν ακατόρθωτο.
Που δεν υπολόγισαν όσους τους θεώρησαν τελειωμένες περιπτώσεις.
Άκουσαν την καρδιά τους, ονειρεύτηκαν το στόχο τους και πάλεψαν να τον επιτύχουν.
Ζωγράφισε στο μυαλό σου την δική σου πεταλούδα και κάνε ό,τι μπορείς για να της μάθεις να πετά στον πραγματικό κόσμο.
Μάθε της πως η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη και ρόδινη.
Πολλές φορές είναι σκληρή και άδικη.
Υπάρχουν πάντα τα χειρότερα, αλλά είναι καλύτερα να ζεις και να προσπαθείς με γνώμονα τα καλύτερα.
Φίλοι μου, η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης.
Η αισιοδοξία, όμως, είναι θέμα θέλησης.
Πηγή
Via
Στα 42 του χρόνια, έπειτα από βαρύ εγκεφαλικό, έπαθε γενική παράλυση.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, παρά να κουνά το αριστερό του βλέφαρο.
Ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας του με τον έξω κόσμο, όντας φυλακισμένος σ’ ένα σακατεμένο κορμί, καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, βλέποντας τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του.
Ένιωθε πώς βρισκόταν κλεισμένος σ’ ένα βαρύ, ατσάλινο σκάφανδρο βυθισμένος στις πιο σκοτεινές θάλασσες που τον κρατούσαν μακριά από την ίδια τη ζωή του.
Αποφάσισε να μετατρέψει την αδυναμία του σε δύναμη και να δείξει σε όλους πως όσο μένει υγιές έστω ένα μέρος του εαυτού μας, είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Χρειάστηκαν αμέτρητα βλεφαρίσματα και υπομονή από τον ίδιο και τη νεαρή λέκτορα που τον βοηθούσε δείχνοντας του τα γράμματα της αλφαβήτου ένα προς ένα, μέχρι να σταματήσει στο σωστό, για να γράψει αυτό το βιβλίο με τις δικές του λέξεις-πολύχρωμες πεταλούδες, που έβρισκαν τρόπο και ξεπηδούσαν από ένα βυθό ζοφερό και κρύο και σχημάτιζαν τις δικές του σκέψεις και τα δικά του συναισθήματα.
Τόσo μεγάλη ήταν η θέληση του να δηλώσει παρόν στον κόσμο που τόσο βίαια του στερήθηκε, ώστε δεν έχασε το κουράγιο του και κατάφερε να ολοκληρώσει το βιβλίο του.
Εσύ πόσες φορές έχεις θελήσει κάτι τόσο πολύ; Τόσο που να παλεύεις μέχρι να το επιτύχεις;
Και πόσες φορές έχασες το κουράγιο σου στα μισά;
Μήπως αυτές τις φορές δεν το επιθυμούσες όσο θα έπρεπε;
Να ξεκαθαρίσω φυσικά, ότι πρέπει να υπάρχει πρωτίστως η δυνατότητα να επιτύχεις κάτι και να είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις αν θα προσπαθήσεις ή όχι.
Σαφώς υπάρχουν καταστάσεις που δεν εξαρτώνται μόνο από το τι θέλουμε οι ίδιοι.
Ας επανέλθω στο θέμα μας.
Όταν θέλεις κάτι, μπορείς. Αυτό υποστηρίζουν όσοι πιστεύουν στη δύναμη της θέλησης.
Θυμήσου πόσα πράγματα ήθελες μικρός και ανέβαλες τελικά να κυνηγήσεις, πόσα όνειρα έμειναν όνειρα, γιατί δίστασες να προχωρήσεις.
Μεγάλωσες απότομα και ξέχασες να πάρεις τη βαλίτσα με τα πιο δυνατά «θέλω» σου.
Την άφησες στο πατρικό σου, μαζί με εκείνη τη θέληση που έσκιζε ουρανούς και καβαλούσε σύννεφα.
Τότε που κανένας δεν μπορούσε να σε πείσει, ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που είχες βάλει στο μυαλό σου.
Περιορίστηκες στο εφικτό, σ’ αυτό που πραγματοποιείται εύκολα.
Δεν διεκδίκησες το παραπάνω. Άκουσες τις σειρήνες της απαισιοδοξίας, ανθρώπους χωρίς όραμα, χωρίς θέληση.
Σε πείσανε πως τα όνειρα είναι για τους ονειροπόλους.
Και συνήθισες να ονειρεύεσαι στα κρυφά και φοβισμένα.
Γιατί, δεν γίνεται να μην ονειρεύεσαι. Κάθε φιλοδοξία ξεκινά από ένα όνειρο.
Πρέπει να φανταστείς πως θέλεις κάτι και μετά να βάλεις στόχο να το πραγματοποιήσεις.
Η δύναμη της θέλησης δεν είναι τίποτε άλλο από μια εσωτερική δύναμη που ανεξάρτητα από τις αντιστάσεις, εσωτερικές ή εξωτερικές, σε βοηθά να ξεπεράσεις την οκνηρία, την αναβλητικότητα, τις αρνητικές σκέψεις, ακόμη και τους πειρασμούς και να ολοκληρώσεις το στόχο σου.
Έχει μόνο μια προϋπόθεση: να θέλεις κάτι πάρα πολύ.
Κι όποτε χάνεις το κουράγιο σου, την αυτοκυριαρχία σου, την αυτοπεποίθηση σου -συμβαίνει σε όλους κάποια στιγμή- φέρε στο νου σου ανθρώπους σαν τον Μπομπί.
Ανθρώπους που κατάφεραν ό,τι οι περισσότεροι θεωρούσαν ακατόρθωτο.
Που δεν υπολόγισαν όσους τους θεώρησαν τελειωμένες περιπτώσεις.
Άκουσαν την καρδιά τους, ονειρεύτηκαν το στόχο τους και πάλεψαν να τον επιτύχουν.
Ζωγράφισε στο μυαλό σου την δική σου πεταλούδα και κάνε ό,τι μπορείς για να της μάθεις να πετά στον πραγματικό κόσμο.
Μάθε της πως η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη και ρόδινη.
Πολλές φορές είναι σκληρή και άδικη.
Υπάρχουν πάντα τα χειρότερα, αλλά είναι καλύτερα να ζεις και να προσπαθείς με γνώμονα τα καλύτερα.
Φίλοι μου, η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης.
Η αισιοδοξία, όμως, είναι θέμα θέλησης.
Πηγή
Via