Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την περαιτέρω ανάδειξη του ελληνικού προβλήματος στα ευρωπαϊκά φόρα και την πίεση των εταίρων, άνοιξε και τη συζήτηση σχετικά με τα όρια της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
Πηγή: www.Politicaldoubts.com
Οι αντι – γερμανικές φωνές πληθαίνουν και δεν είναι λίγοι αυτοί που προεξοφλούν ότι η «γερμανική συναίνεση» στην ευρωζώνη τελειώνει. Εκτός των ελληνικών φωνών, στην Ισπανία οι Podemos, οι οποίοι προηγούνται σε σημερινή δημοσκόπηση, θέλουν μια Ευρώπη στην οποία δεν θα κυριαρχεί η λιτότητα που επιβάλλει το Βερολίνο, αλλά η αλληλεγγύη. Στις 7 Μαΐου, προσέρχονται στις εκλογές οι Βρετανοί, με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς να δίνουν αμφίρροπη μάχη για την πρώτη θέση και το αντιευρωπαϊκό Κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) να διεκδικεί ρόλο ρυθμιστή. Η Ευρώπη της λιτότητας και των σκληρών μέτρων, έχει αντικαταστήσει την Ευρώπη των λαών και το γεγονός αυτό έχει αυξήσει τους αντιευρωπαϊστές και τους οπαδούς της εθνικής κυριαρχίας. Οι οπαδοί αυτοί εντοπίζονται σε όλο το φάσμα του παραδοσιακού άξονα Αριστεράς – Δεξιάς. Όλα τα παραπάνω βεβαίως δεν σημαίνουν ότι κινδυνεύει άμεσα η ηγεμονία της Γερμανίας: Οι βόρειες και οι Βαλτικές χώρες, όπως και η Ολλανδία, στέκονται σταθερά στο πλευρό της Γερμανίας και απορρίπτουν οποιαδήποτε αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών. Οι κυβερνήσεις των γειτόνων Ισπανών και Πορτογάλων δεν θέλουν σε καμία περίπτωση χαλάρωση των ελληνικών υποχρεώσεων, μιας και ενδεχόμενη ικανοποίηση κάποιων ελληνικών απαιτήσεων θα τους τελειώσει πολιτικά. Ακόμα και η Γαλλία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο απέναντι στη γερμανική κυριαρχία, είναι αρκετά αδύναμη και βλέπει το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν να δυναμώνει και τις αντι-ευρωπαϊκές φωνές να πληθαίνουν. Παρόλα αυτά όμως, είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που οι αντι- γερμανικοί ψίθυροι γίνονται φωνές.
Η σημερινή οικονομική και κυρίως πολιτική κρίση που εκδηλώνεται στους κόλπους της Ε.Ε. είναι μια νέα φάση στην ενωσιακή ιστορία, μέσα από την οποία πολλά μπορούν να συμβούν. Η Ευρώπη που θέλουν οι πολίτες δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά δημοκρατική συλλογική οντότητα εθνών, λαών και κρατών. Μια Ευρώπη του κεφαλαίου και του τραπεζικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει προοπτική, αλλά μπορεί να επιφέρει και ιστορική ζημιά σε χώρες και λαούς. Η κ. Μέρκελ και τα κράτη που την υποστηρίζουν, θέλουν μια Γερμανική Ευρώπη με δημοκρατικό έλλειμμα, μια Ευρώπη του κεφαλαίου και των δυνάμεων της αγοράς με μοναδικό πεδίο ολοκλήρωσης εκείνο της οικονομίας χωρίς κοινωνική συνοχή και πολιτική νομιμοποίηση. Τέτοια Ευρώπη πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί.
Είναι αναγκαία μια Ευρώπη με αξιακά προστάγματα εκείνα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της άμβλυνσης των ανισοτήτων και της κοινωνικής προόδου. Για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ανεξαιρέτως. Η κρίση που βιώνουμε, ενδεχομένως να δημιουργεί σε πολλούς συμπολίτες μας αρνητικά αισθήματα για την Ευρώπη. Όμως η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη, και όχι λιγότερη, Ευρώπη. Απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των αγορών εις βάρος κοινωνίας και πολιτικής, οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να αγωνιστούν για περισσότερο εκδημοκρατισμό, για ίσες ευκαιρίες και για καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όχι αυτοί τύπου Μέρκελ, οφείλουν να δράσουν για θεσμική εμβάθυνση, πραγματική οικονομική ενοποίηση και κοινή εξωτερική πολιτική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην έξοδο από αυτή. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και μόνο ευρωπαϊκά εργαλεία μπορούν να την επιλύσουν.
Η Ευρώπη χρειάζεται τεράστιες αλλαγές για να προχωρήσει μπροστά και να ξεφύγει από τη διαρκή λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχια. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά μια κρίση που δεν έχει προηγούμενο. Μετά την ευφορία της δεκαετίας του ’80 , καθώς και της δεκαετίας του ’90 – με την επιτυχή κατάληξη της πορείας προς την νομισματική ένωση και με τα πολλά χρήματα που μοιράστηκαν σε πολλές χώρες – , το ευρωπαϊκό εγχείρημα δείχνει να έχει χάσει το δυναμισμό και τον προσανατολισμό του. Με τη διεύρυνση, διευρύνθηκαν και τα ελλείμματα κάθε μορφής: έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας και νομιμοποίησης, έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, έλλειμμα συνοχής, έλλειμμα κοινής στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις του σημερινού κόσμου. Με άλλα λόγια, μπροστά στη διεύρυνση και το κοινό νόμισμα, η Ευρώπη ξέχασε την αλληλεγγύη και ποτέ δεν έδρασε ως ενιαίος φορέας για την προάσπιση των συμφερόντων των ευρωπαίων πολιτών. Με μπροστάρη βεβαίως τη Γερμανία… Αν εξαρχής είχε θεσπιστεί κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, κοινό σύστημα φορολόγησης και αμοιβών, στιβαρή ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική και προάσπιση της εργασίας, τότε τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει αυτή την εφιαλτική τροπή.
Από την πρώτη στιγμή που φάνηκαν οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στις χώρες της ευρωζώνης, δυο προοπτικές υπήρχαν: η διάλυση της ευρωζώνης ή η σωτηρία του Ευρώ μέσω μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η πρώτη προοπτική δεν απασχόλησε ποτέ στα σοβαρά τους ευρωπαίους ηγέτες και ήρθε η στιγμή να προχωρήσει η Ευρώπη και να γίνει μια πραγματική ένωση, τουλάχιστον οικονομική σε πρώτη φάση. Χρειάζεται ο κοινός συντονισμός των χωρών της ευρωζώνης στους τομείς της φορολογίας, των μισθών, του ασφαλιστικού, όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ε.Ε σε ένα αχανές γερμανικό προτεκτοράτο με τις αδύναμες χώρες της Ε.Ε να είναι υποταγμένες στις γερμανικές επιταγές. Σκοπός πρέπει να είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης για όλους, και όχι μόνο για τις πλούσιες χώρες του Βορρά. Η Ευρώπη περνά ιστορικές στιγμές και όλοι πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Στο κοσμοσύστημα μαίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και η κατάληξή του είναι αβέβαιη. Και πλέον ο πόλεμος δεν είναι όπως παλιά όταν υπήρχε η μάχη μεταξύ κρατών ή συνασπισμών κρατών. Τώρα υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας ικανός να επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τις εξελίξεις. Και αυτός ο παράγοντας δεν είναι άλλος από τις διεθνείς αγορές, τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας οι οποίες μπορούν μέσα σε λίγες ώρες να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη χώρα. Αν συνεχιστεί η ηγεμονία των αγορών και η πολιτική ακινησία μπροστά στο συντηρητικό Βερολίνο, σε λίγο καιρό το δίλημμα που αντιμετωπίζουν κάποια κράτη για παραμονή στο Ευρώ ή επιστροφή στο παλιό εθνικό τους νόμισμα, θα γίνει ευρωπαϊκό ζήτημα μιας και το μέλλον του ευρώ απειλείται σοβαρά με τις πολιτικές που ακολουθούνται και θα κινδυνεύσουν τα μέλη της ευρωζώνης με υποχρεωτική ή εθελοντική επιστροφή τους στα παλαιά εθνικά τους νομίσματα ή με παραμονή σε ένα νέο ευρώ δυο και παραπάνω ταχυτήτων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ POLITICALDOUBTS.COM
Via
Πηγή: www.Politicaldoubts.com
Οι αντι – γερμανικές φωνές πληθαίνουν και δεν είναι λίγοι αυτοί που προεξοφλούν ότι η «γερμανική συναίνεση» στην ευρωζώνη τελειώνει. Εκτός των ελληνικών φωνών, στην Ισπανία οι Podemos, οι οποίοι προηγούνται σε σημερινή δημοσκόπηση, θέλουν μια Ευρώπη στην οποία δεν θα κυριαρχεί η λιτότητα που επιβάλλει το Βερολίνο, αλλά η αλληλεγγύη. Στις 7 Μαΐου, προσέρχονται στις εκλογές οι Βρετανοί, με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς να δίνουν αμφίρροπη μάχη για την πρώτη θέση και το αντιευρωπαϊκό Κόμμα της Ανεξαρτησίας (UKIP) να διεκδικεί ρόλο ρυθμιστή. Η Ευρώπη της λιτότητας και των σκληρών μέτρων, έχει αντικαταστήσει την Ευρώπη των λαών και το γεγονός αυτό έχει αυξήσει τους αντιευρωπαϊστές και τους οπαδούς της εθνικής κυριαρχίας. Οι οπαδοί αυτοί εντοπίζονται σε όλο το φάσμα του παραδοσιακού άξονα Αριστεράς – Δεξιάς. Όλα τα παραπάνω βεβαίως δεν σημαίνουν ότι κινδυνεύει άμεσα η ηγεμονία της Γερμανίας: Οι βόρειες και οι Βαλτικές χώρες, όπως και η Ολλανδία, στέκονται σταθερά στο πλευρό της Γερμανίας και απορρίπτουν οποιαδήποτε αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών. Οι κυβερνήσεις των γειτόνων Ισπανών και Πορτογάλων δεν θέλουν σε καμία περίπτωση χαλάρωση των ελληνικών υποχρεώσεων, μιας και ενδεχόμενη ικανοποίηση κάποιων ελληνικών απαιτήσεων θα τους τελειώσει πολιτικά. Ακόμα και η Γαλλία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο απέναντι στη γερμανική κυριαρχία, είναι αρκετά αδύναμη και βλέπει το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν να δυναμώνει και τις αντι-ευρωπαϊκές φωνές να πληθαίνουν. Παρόλα αυτά όμως, είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που οι αντι- γερμανικοί ψίθυροι γίνονται φωνές.
Η σημερινή οικονομική και κυρίως πολιτική κρίση που εκδηλώνεται στους κόλπους της Ε.Ε. είναι μια νέα φάση στην ενωσιακή ιστορία, μέσα από την οποία πολλά μπορούν να συμβούν. Η Ευρώπη που θέλουν οι πολίτες δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά δημοκρατική συλλογική οντότητα εθνών, λαών και κρατών. Μια Ευρώπη του κεφαλαίου και του τραπεζικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει προοπτική, αλλά μπορεί να επιφέρει και ιστορική ζημιά σε χώρες και λαούς. Η κ. Μέρκελ και τα κράτη που την υποστηρίζουν, θέλουν μια Γερμανική Ευρώπη με δημοκρατικό έλλειμμα, μια Ευρώπη του κεφαλαίου και των δυνάμεων της αγοράς με μοναδικό πεδίο ολοκλήρωσης εκείνο της οικονομίας χωρίς κοινωνική συνοχή και πολιτική νομιμοποίηση. Τέτοια Ευρώπη πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί.
Είναι αναγκαία μια Ευρώπη με αξιακά προστάγματα εκείνα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της άμβλυνσης των ανισοτήτων και της κοινωνικής προόδου. Για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ανεξαιρέτως. Η κρίση που βιώνουμε, ενδεχομένως να δημιουργεί σε πολλούς συμπολίτες μας αρνητικά αισθήματα για την Ευρώπη. Όμως η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη, και όχι λιγότερη, Ευρώπη. Απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των αγορών εις βάρος κοινωνίας και πολιτικής, οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να αγωνιστούν για περισσότερο εκδημοκρατισμό, για ίσες ευκαιρίες και για καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όχι αυτοί τύπου Μέρκελ, οφείλουν να δράσουν για θεσμική εμβάθυνση, πραγματική οικονομική ενοποίηση και κοινή εξωτερική πολιτική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην έξοδο από αυτή. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και μόνο ευρωπαϊκά εργαλεία μπορούν να την επιλύσουν.
Η Ευρώπη χρειάζεται τεράστιες αλλαγές για να προχωρήσει μπροστά και να ξεφύγει από τη διαρκή λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχια. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά μια κρίση που δεν έχει προηγούμενο. Μετά την ευφορία της δεκαετίας του ’80 , καθώς και της δεκαετίας του ’90 – με την επιτυχή κατάληξη της πορείας προς την νομισματική ένωση και με τα πολλά χρήματα που μοιράστηκαν σε πολλές χώρες – , το ευρωπαϊκό εγχείρημα δείχνει να έχει χάσει το δυναμισμό και τον προσανατολισμό του. Με τη διεύρυνση, διευρύνθηκαν και τα ελλείμματα κάθε μορφής: έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας και νομιμοποίησης, έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, έλλειμμα συνοχής, έλλειμμα κοινής στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις του σημερινού κόσμου. Με άλλα λόγια, μπροστά στη διεύρυνση και το κοινό νόμισμα, η Ευρώπη ξέχασε την αλληλεγγύη και ποτέ δεν έδρασε ως ενιαίος φορέας για την προάσπιση των συμφερόντων των ευρωπαίων πολιτών. Με μπροστάρη βεβαίως τη Γερμανία… Αν εξαρχής είχε θεσπιστεί κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, κοινό σύστημα φορολόγησης και αμοιβών, στιβαρή ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική και προάσπιση της εργασίας, τότε τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει αυτή την εφιαλτική τροπή.
Από την πρώτη στιγμή που φάνηκαν οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στις χώρες της ευρωζώνης, δυο προοπτικές υπήρχαν: η διάλυση της ευρωζώνης ή η σωτηρία του Ευρώ μέσω μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η πρώτη προοπτική δεν απασχόλησε ποτέ στα σοβαρά τους ευρωπαίους ηγέτες και ήρθε η στιγμή να προχωρήσει η Ευρώπη και να γίνει μια πραγματική ένωση, τουλάχιστον οικονομική σε πρώτη φάση. Χρειάζεται ο κοινός συντονισμός των χωρών της ευρωζώνης στους τομείς της φορολογίας, των μισθών, του ασφαλιστικού, όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ε.Ε σε ένα αχανές γερμανικό προτεκτοράτο με τις αδύναμες χώρες της Ε.Ε να είναι υποταγμένες στις γερμανικές επιταγές. Σκοπός πρέπει να είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης για όλους, και όχι μόνο για τις πλούσιες χώρες του Βορρά. Η Ευρώπη περνά ιστορικές στιγμές και όλοι πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Στο κοσμοσύστημα μαίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και η κατάληξή του είναι αβέβαιη. Και πλέον ο πόλεμος δεν είναι όπως παλιά όταν υπήρχε η μάχη μεταξύ κρατών ή συνασπισμών κρατών. Τώρα υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας ικανός να επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τις εξελίξεις. Και αυτός ο παράγοντας δεν είναι άλλος από τις διεθνείς αγορές, τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας οι οποίες μπορούν μέσα σε λίγες ώρες να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη χώρα. Αν συνεχιστεί η ηγεμονία των αγορών και η πολιτική ακινησία μπροστά στο συντηρητικό Βερολίνο, σε λίγο καιρό το δίλημμα που αντιμετωπίζουν κάποια κράτη για παραμονή στο Ευρώ ή επιστροφή στο παλιό εθνικό τους νόμισμα, θα γίνει ευρωπαϊκό ζήτημα μιας και το μέλλον του ευρώ απειλείται σοβαρά με τις πολιτικές που ακολουθούνται και θα κινδυνεύσουν τα μέλη της ευρωζώνης με υποχρεωτική ή εθελοντική επιστροφή τους στα παλαιά εθνικά τους νομίσματα ή με παραμονή σε ένα νέο ευρώ δυο και παραπάνω ταχυτήτων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ POLITICALDOUBTS.COM
Via