Ο υπάρχον χάρτης της Μέσης Ανατολής μοιάζει με ένα μωσαϊκό που κομματιάστηκε από τις συνεχιζόμενες γεωπολιτικές και θρησκευτικές συγκρούσεις.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο δυτικός πολιτισμός θα πέσει θύμα των ακροδεξιών θρησκευτικών ανταρτών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (MENA).
Ο εικοστός πρώτος αιώνας έφερε την μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τάξη στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική σε αμφισβήτηση. Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, η Αραβική Άνοιξη και η εμφάνιση της Daesh (ISIL / Ισλαμικό Κράτος) έχουν βαλκανοποιήσει την περιοχή ΜΕΝΑ.
Η λιβανέζικη As-Safir υπογραμμίζει ότι το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ έχει κληρονομήσει μια μέθοδο αξιοποίησης του θρησκευτικού φανατισμού. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την κυβέρνηση Ρέιγκαν για να αποβάλει την ΕΣΣΔ από το Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Λευκός Οίκος ενέκρινε την άμεση επέμβαση στο Ιράκ το 2003. Ωστόσο, το πείραμα απέδωσε πικρούς καρπούς, με αποτέλεσμα μια κουραστική αμερικανική κατοχή της χώρας.
Προκειμένου να αποφευχθούν τα σφάλματα του παρελθόντος, η Ουάσιγκτον έχει αναβιώσει την πρακτική των εντεταλμένων, χρησιμοποιώντας ακροδεξιούς θρησκευτικούς φανατικούς σε περιφέρειες, τις οποίες η αμερικανική πολιτική και το οικονομικό κατεστημένο θέλουν να «επαναχαρτογραφήσουν».
Η εφημερίδα επισημαίνει το γεγονός ότι τέσσερα κράτη της ΜΕΝΑ επί του παρόντος καταβροχθίζονται από τον πόλεμο: η Συρία, το Ιράκ, η Λιβύη και η Υεμένη. Το λιβανέζικο μέσο τονίζει ότι οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον στον Κόλπο και οι εντεταλμένοι ριζοσπαστικοί ισλαμιστές, επανασχεδιάζουν τον χάρτη της περιοχής που παίζοντας απευθείας με τα χέρια των σχεδιαστών του πολέμου του Πενταγώνου.
Τα σημερινά σύνορα της Μέσης Ανατολής προσδιορίστηκαν στο πλαίσιο της αγγλο-γαλλικής συμφωνίας Sykes-Picot το 1916. Τι θα συμβεί αν η συμφωνία Sykes-Picot δεν είναι πλέον σχετική, ρωτούν οι ειδικοί.
Φαίνεται προφανές όταν εξετάζουμε την πολυπλοκότητα του κόσμου, όπως λειτουργεί σήμερα, ότι το Βεστφαλικό μοντέλο του κρατο-κεντρισμού δεν είναι πλέον, αν υπήρξε ποτέ, περιγραφικό», γράφει ο Richard Anderson Falk, ένας Αμερικανός ομότιμος καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Princeton.
Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός προειδοποιεί ότι «αμφισβητώντας τα αποικιοκρατικά σύνορα θα ανοίξει ένα επικίνδυνο κουτί της Πανδώρας γεμάτο με δυσάρεστες εθνοτικές συγκρούσεις και αντιφατικές εδαφικές διεκδικήσεις».
Ο Πρέσβης Τζον Μπόλτον, ωστόσο, πιστεύει ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με την πραγματικότητα επί του εδάφους. «Η σημερινή πραγματικότητα είναι ότι το Ιράκ και η Συρία, όπως τις ξέραμε δεν υπάρχουν. Το Ισλαμικό Κράτος [Daesh] έχει χαράξει μια νέα οντότητα από την μετα-οθωμανική Αυτοκρατορία, κινητοποιώντας την σουνιτική αντιπολίτευση στο καθεστώς του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ και την -κυρίαρχη από το Ιράν- κυβέρνηση του Ιράκ. Επίσης αναδυόμενο, μετά από χρόνια προσπάθειας, είναι ένα ντε φάκτο ανεξάρτητο Κουρδιστάν», σημείωσε ο Αμερικανός δικηγόρος και πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, στο άρθρο του Νοεμβρίου για τους New York Times.
Ο αλαζόνας Μπόλτον πρότεινε ότι, αντί να σπαταλά χρόνο στην προσπάθεια να αναδημιουργήσει τον μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο χάρτη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αγκαλιάσει τη «νέα γεωπολιτική» και να διευκολύνει τη δημιουργία ενός νέου ανεξάρτητου κράτους σουνιτών στη βορειοανατολική Συρία και το δυτικό Ιράκ.
Σύμφωνα με τον διπλωμάτη, η νέα οντότητα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από την Ουάσιγκτον ως προπύργιο ενάντια τόσο στην Daesh όσο και τον και Bashar al-Assad. «Το νέο… Σουνιστάν μπορεί να μην είναι η Ελβετία. Αυτό δεν είναι μια δημοκρατική πρωτοβουλία, αλλά ψυχρή πολιτική δύναμη», παρατήρησε ο Μπόλτον.
Ωστόσο, φαίνεται ότι η As-Safir δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία του Αμερικανού διπλωμάτη: με επαναχάραξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ μπορεί να διευκολύνει την περαιτέρω άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού.
Επιπλέον, η Ευρώπη και ο δυτικός πολιτισμός μπορούν επίσης να πέσουν θύμα τις επιθετικότητας των ισλαμιστών, προειδοποιεί.
Υπό το πρίσμα αυτό, η εμπλοκή της Ρωσίας στη συριακή κρίση που αποσκοπεί στη διατήρηση της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας, μπορεί να παρέχει στα έθνη της Μέσης Ανατολής τη δυνατότητα να αποφασίζουν τα ίδια το μέλλον τους.
hellasforce.com
Via
hellasforce.com
Via